Pod pojęciem bezpieczeństwa mam na myśli dwa zasadnicze zakresy wychowania: bezpieczeństwo zdrowia i kultura współżycia z drugą osobą. Pierwsze, zdecydowanie ważniejsze, dotyczy utrzymania zdrowia lub życia człowieka. Drugie, nie mniej ważne, dotyczy relacji międzyludzkich, które w obecnym (cywilizowanym) świecie można również określić jako zagrożone.
Pod pojęciem „bezpieczne zachowanie” rozumiem racjonalne działanie, a więc przemyślane. Dziecięce zachowania opisuje się jako spontaniczne i impulsywne, której nie rzadko prowadzą do szkody. Uczenie dzieci bezpiecznego zachowania zazwyczaj odbywa się podczas odseparowanych zajęć, które polegają w dodatku na słuchaniu wierszy, oglądaniu obrazków czy rozmowie na temat historii obrazkowej.
Bezpieczeństwo – jako dziedzinę wychowania technicznego – musi być jednak wpajana nieustannie, w trakcie codziennych zajęć i zwyczajnych czynności (w praktyce). Dzieci muszą oglądać porażki czynności (swoich i nauczyciela) i dostrzegać zagrożenia, aby wyciągać w nich wnioski za pomocą dorosłego. Niebezpieczeństwo związane jest z jednej strony z impulsywnością rozumianą jako „niezastanowienie się nad swoim zachowaniem”, z drugiej strony z niewiedzą. O ile pierwszy aspekt wymaga ćwiczenia w powściągliwości o tyle drugi dostarczania wiedzy.
Zagadnienia związane z bezpieczeńtwem
- Ucz się na błędach
- Zasady współbycia
- Nauka jazdy na rowerze
- Nóż w rękach dziecka – narzędzie czy zabawka
- Prąd bezpieczny i niebezpieczny
Świątynia dumania czyli „pedagogika mniejsza”.