Pomoce:
- lornetka, luneta lub teleskop
- statyw lub inny sposób przymocowania urządzenia optycznego tak by stał się stabilny
- kawałek papieru
Obserwacje Księżyca. Do obserwacji Księżyca nie potrzeba lunety, wystarczy niewielka lornetka. W pierwszej kolejności trzeba dzieciom uświadomić, że Księżyc jest na dziennym niebie – nie oznacza to, że tworzy on noc (jak wynika z badań dzieci często kojarzą noc z Księżycem i wyjaśniają, że to właśnie Księżyc tworzy noc).
Następnie warto skierować dziecięce spotrzeżenia na obserwacje faktury Księżyca – wskazać, że jest ona pełna kraterów – pozostałości po zderzeniach z meteorytami. Poniżej zamieszczam zdjęcie zrobione telefonem przez okular większego teleskopu.
Istotne jest również obserwacje prowadzone przez kilkanaście dni, by uświadomić dzieciom, że widziany Księżyc „zmienia się”, że zmiany te nazywamy kwadrami Księżyca (nów – I kwadra – pełnia – II kwadra) i że wynika z to z obrotowego ruchu Księżyca (Ziemi) i Słońca, które oświetla Księżyc. W tym celu należy udać się do ciemniejszego pomieszczenia i zaprezentować jak układa się cień na Księżycu – w tym celu warto posłużyć się latarką (jednożarówkową) oraz kulistym jednobarwnym przedmiotem (piłką, ewentualnie pomarańczą).
Obserwacje Słońca. Do obserwacji słońca wystarczy jeśli lornetkę (lub inny przyżąd optyczny) skierujemy w stronę słońca, tak by na kartce po drugiej stronie (za okularem) pojawił się jego obraz. Teraz wystarczy ustawić ostrość oraz obserwować jego wygląd. W ten również sposób można obserwować zaćmienie słońca. Uwaga, nie wolno patrzeć przez okular bezpośrednio na Słońce. Trzeba również uważać by promienie słoneczne nie były długo skierowane z bliskiej odległości na np. trawę którą mogą zająć ogniem (podobnie kartkę papieru).
Tą metodą można także dostrzeć (i policzyć) plamy na słońcu – najgorętsze miejsca, efekt wybuchów gazów.
