BADANIA
PRAWA ANIMOWANEJ FIZYKI – czyli fizyka w bajkach – analiza teoretyczna
Rozszerzenie tej strony znajdziesz w książce na stronach 23-43; 236-237: 
Jelinek J.A., Dziecko konstruktorem. Rozwijanie zadatków uzdolnień technicznych u dzieci przedszkolnych i uczniów klasach I-III (Wydawnictwo CEBP, Kraków, 2018). O książce możesz się dowiedzieć więcej pod adresem: www.blizejprzedszkola.pl/dzk .
Zawarte na tej stronie informacje bazują na treści zapisanej w książce i rozszerza je.
Twórcy współczesnych bajek tworzą kontrastowy świat animacji. Świat, z którym rzeczywistość a szczególnie prawa fizyki, nie mają wiele wspólnego. Każdy z producentów skonstruował swoje prawa animowanej fizyki. Japońska „anime” różni się od amerykańskiego „cartoon”. Ten ostatni, charakterystyczny świat bajki nie jest obcy polskim widzom. Takie bajki jak: „Kojot i Struś Pędziwiatr”, „Tom & Jerry”, „Kaczor Donald”, „Królik Bugs”, „Brygada RR”, „Wilk i Zając”, „Scooby Doo”, „Gumisie”, „Flinstonowie”, „Popeye” i wiele innych, są emitowane jako „dobranocki” czy stały repertuar niektórych stacji satelitarnych. Są tworzone dla dzieci i z pewnością nie są im obce. Interesujące wydaje się to: jaki ślad bajki te pozostawią w umysłach dzieci. Wiemy, że małe dzieci mają trudności w oddzieleniu świata zewnętrznego od tego wewnętrznego (mylą to fakty ze snami). To, co widzą dookoła postrzegają jako prawdziwe i niezmienne. Z czasem, pod wpływem rozwijającej się świadomości są w stanie stwierdzić co jest mitem a co prawdą. Jednak nie wiemy jak bajki na ekranie wpływają na poznawanie rzeczywistości, w tym praw fizyki? Udzielenie odpowiedzi na to pytanie wymaga skomplikowanej procedury badawczej. Niżej ograniczę się tylko do przedstawienia „animowanych praw fizyki” (źródło: kadry z bajek).
Prawa animowanej fizyki
- Każde ciało zawieszone w przestrzeni pozostanie w tym stanie aż do chwili uświadomienia sobie swego położenia.
- Każde ciało w ruchu zostanie w ruchu dopóki nagle mu coś nie przeszkodzi, bez względu na to z jaką prędkością pędzi.
- Każde ciało przechodzące przez stały przedmiot pozostawi po sobie dokładne wycięcie swojej sylwetki (tzw. „sylwetkę przejścia”).
- Osoba, która upuszcza ciężki przedmiot z wysokiego urwiska, jest w stanie ten przedmiot jeszcze złapać na samym dole tego urwiska.
- Wszystkie prawa ciężkości są niwelowane przez strach. Każde wystraszenie kończy się uzyskaniem nagłej dużej siły (wskoczeniem na czubek drzewa, przebicie ściany itp.).
- Wraz ze wzrostem prędkości obiekty mogą pojawiać się w kilku miejscach na raz (np. podczas bijatyki ręce obu walczących są widoczne w coraz większej ilości miejsc).
- Tylko niektórzy bohaterowie potrafią przechodzić przez ściany /jak przez tunel/. Np. Negatywny bohater maluje na skale drzwi, pozytywny przez nie przechodzi, jak gdyby nigdy nic, a negatywny na tę samą próbę uderza spłaszczony w ścianę.
- Bohaterowie są uprzywilejowani. Mogą zginąć kilka razy, mogą ulec rozerwaniu, sprasowaniu, zmiażdżeniu, skręceniu, rozczłonkowaniu lub całkowitemu zniszczeniu jednak po chwili mogą powstać i nic im nie jest. W dodatku, bohaterowie mogą przyjmować kształt jakiegokolwiek pojemnika do jakiego zostaną włożeni.
- Wszystko spada szybciej od kowadła.
- To jedyne prawo, które działa w świecie rzeczywistym – każda siła posiada swoją przeciw-siłę. Jednak w bajce przedmiot, który osiąga przeciw-siłę jest nieproporcjonalny.
- Ostry przedmiot zawsze będzie sprawiał, że dźgnięty nim bohater będzie unosił się do góry. Bohater wbrew sile grawitacji unosi się na szczyt drzewa.
- Bohaterowie potrafią zawsze znaleźć przedmiot, który właśnie potrzebują (tj. Struś Pędziwiatr – niemowa wystawia zza siebie znaki z napisami).
- Materiały wybuchowe nie powodują żadnych poważnych obrażeń. W bajkach tego typu nie ma śmierci. Bohater, na chwilę są zadymieni po czym kontynuują akcję.
- W bajkach różnego rodzaju siły przedstawia się w postaci niby „spowolnionych” ujęć – np. siła ciążenia przedstawiana jest jak fala – bohater spadający w przepaść najpierw wydłużają się nogi (wynik ciążenia), później tułów, a potem głowa. Tak jakby spadanie było etapowe, dla każdego fragmentu ciała osobno.
